बालकविता - चांदोमामा चांदोमामा - किरण चव्हाण.

 

"चांदोमामा चांदोमामा..."

चांदोमामा चांदोमामा

या ना एकदा घरी

रोज वाट पाहतो मी

उभे राहून दारी.

चांदण्यांना घेऊन या हं

तुमच्या बरोबरी

गप्पा मारू मिळून सारे

मज्जा येईल भारी

छान छान गोष्टी सांगा

ऐकू आम्हीं सारी

जराशीही चुळबूळ 

करणार नाही.

नाचू गाऊ मिळून आपण

धमाल मस्ती करू

तुम्हींच किती फिराल

आम्हीं तुमच्या भोवती फिरू.

खुप खेळून दमून भागून

थोडी विश्रांती घेऊ

हवं तर मग पुन्हां

 आपण शिवपाट्या खेळू

तुमच्यासाठी आई बनवेल 

तुप रोटी मऊ

अंगणात बसून आपण 

सारे पोटभर खाऊ.

मग शेवटी सांगा तुम्हीं

कशा बदलता हो कला

हळूहळू छोटे कधी मोठे 

होता कळत नाही मला

आकाशातले घर तुमचे

आहे तरी कोठे..?

फिरायाला अंगणही असेल

किती मोठे..

खूप काही बोलायचंय 

एवढं मनावरती घ्या ना.

नका आता उशीर करू

तुम्हीं भेटायाला या ना..

 

 चांदोमामा बघा हं 

मी तुमची वाट पाहेन

नाही आला तर तुमच्याशी

'गट्टी फू' चं करेन

याल ना हो चांदोमामा 

तुम्हीं माझ्या घरी.

सोडेन ना हो तुम्हाला 

मी नक्की वेळेवरी.

आजी सोनियाचा दिनु - काकाजींचा जन्मदिन विषेश.

             

             🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

गुरुवर्य आदरणीय इंद्रजीत देशमुख काकांजीचा जन्मदिन...

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

"अद्वैताचं लेणं करू शब्दसुमानांनी लिंबलोण"

🌸🌸🌺🌺🌼🌼🌹🌹🌼🌼🌷🌷🌸🌺🌻🌺

इं - द्रायणीच्या काठचा ज्ञाना वदतो आपल्या मुखातूनी..

ज्ञानामृताने ओंथबती शब्दे पाझरती हृदयातूनी

द्र - वती पाषाणहृदयेही आपुल्या शीतल वाणीने

धन्य होती वाणी वर्षावात भिजूनी प्रत्येक तने-मने.

जी - वा सवे जीव जडण्या मायेचा धागा गुंफती आपुली वचने.

चांगुलपणाच्या सुवासाने दरवळतात इथे सुमने..

त - याजयांच्या सुखाचा ध्यास अखंड आपुल्या हृदयांतळी

अवघ्यांच्या कल्याणाचे साकार करावया स्वप्ने आपुला जिवात्मा तळमळी.

                     बापा...कंचे शब्द आपल्या चरणावरी घालावे...कंच्या शब्दांचा सेतू बांधावा आपुल्या पवित्र हृदयी भेटीसाठी... पण इथे का म्हणोनि शब्दांवरी भार घालावा...की जे...

'आपणची ठावें आपणासी' आपला ठाव आमच्या हृदयी विराजितआहे.. शब्देविन संवादीजे... बापा आपल्याशी संवाद सांधण्यास शब्दांची गरज नाही... आमच्या भावना आपुल्या हृदयी रुखातंळी निजभावें विसावण्यासाठी शब्दांविना ओढ घेत असतात...बापा आपण अद्वैत...अखंड...रूपे अनके जरी आपण एकरूप...आपुला एकची जिवात्मा...जैसे देह अखंड.. करंगळीस दुखावे आणि डोळीयाने पाणी भरावे... तैसें बापा आपुले नाते...अखंड भरलेले...

                  बापा आपुली भेट म्हणजे भुकेलिया चिमुकल्या बाळा माय गवसावी.आणि ..आणि वाणी..? ती वाणी म्हणजे दुधाअमृताच्या धारेने तान्ह्या लेकुराची तृप्तता व्हावी...आमच्या ज्ञानामृतांची धार.आसवल्या तृष्णमनानी ती घोटावी...आणि तृप्तीच्या आनंदाचा लाभ भर भरोनी घ्यावा...आपुल्या सहवासी मायेची अनुभती येते...जसे माहेरी आलेल्या लेकीचा मायेच्या भेटीत सारा सोस गळून पडावा ती बंधनातून मुक्त व्हावी.मायेच्या पुढ्यात लहानगी होऊन ती पुन्हा आनंदावी..सुखाने हारपुन जावी..तैसे बापा आपुल्या भेटीत आम्हां जीवनाचा सोस गळून पडतो...आनंदांचा आवारू आम्हांस गवसतो...बापा दुःखाचा भार हलका होतो.नी आपल्या सहवासाच्या अंगणी आम्हीं सुखाने हारपुन बागडतो...

               बापा तूच आमचा पंढरीचा विठोबा...आमचा ..निवृत्ती....ज्ञाना... सोपाना...मुक्ताई,एकनाथ,नामदेव,तुकोबा..सर्व काहीं...अवघ्या संतांच्या मांदियाळीशी भेट घालून देते आपली वाणी...वाटते की तिच्या वर्षावी चिंब चिंब भिजोनी...शिरावरी नाचावे घेवोनी...काय सांगू बापा आपली ओघवती वाणी म्हणजे विचारांची चंद्रभागा आणि संस्कारांची इंद्रायणी.जिच्या काठावरी बैसोनि "ब्रम्हांनंदी सदा डुलतू.." अशा स्वानंदात तल्लीन होण्याची प्रचिती येते.

             एक तरी ओवी अनुभवावी..तैसे "अवघाची संसार सुखाचा करीन आनंदे भरीन तिन्हीं लोक" हा माऊलींचा संस्कार जनीमनी पेरून अवघ्या मानवांच्या हृदयी  चांगुलपणाचा मळा फुलवण्यासाठी रातंदिस कष्टत असता...अवघ्यांना एकोपी आणून आनंदाचे आवारू जगी मांडत असता...

                  ऐसें आमुचे माय-बाप हृदयाचे काकांजी...

धन्य ते माता-पिता...ज्यांचे पोटी आज दिनी असे रत्न जन्मासी आले...शुद्धबिजापोटीचे हे रसाळ, गोमटे फळ...ज्याचे गोडवे गावे किती..?.वर्णावे किती...?चाखावे किती..?.आज सोनियाचा,पुण्याचा दिन अशा दिनी आमचे अद्वैत जन्मले.इंद्रजीत देशमुख काकांजी.

आमच्या या अद्वैत गुरूंचे आज कशाने लिंबलोण करू...?

 अखेर घालूनिया शब्दांवरीच भार करितो शब्दसुमनांची उधळण ...

पंचप्राणांच्या ज्योती लावूनी.. 

हृदयाचे निरांजन करोनी करितो बापा तुझी ओवाळणी.

अंतःकरणपूर्वक वाढदिनीच्या शुभेच्छा अपूर्ण करितो आपुल्या चरणी...

परमेश्वरा एकचि मागणे तुझ्या ठायी...

 निरोगी,उदंड आयुष्य लाभू दे या माया बापास....

सर्व इच्छा..आशा-आकांक्षा जावो पूर्णत्वास...

बापा...काकाजी आपणासी अनेकवार वाढदिवसाच्या अंतःकरणपूर्वक अनंत शुभेच्छा....

         🙏राम कृष्ण हरी.🙏

       "जय हो..!मंगल हो.".!!

'आपलीच लेकरं...शिवम साधक... शिवम परिवार.'

'मृत्युंजया कोमलदीदी...' - किरण चव्हाण.

 

                  'मृत्युंजया कोमलदीदी...'

काल तर आमच्यात होतीस आणि आज अशी अचानक आम्हांला सोडून गेलीस.?

नाही अजूनही विश्वास बसत..

वादळवाऱ्याशी झुंजणारी पणती अखेर विझली..?

कालपर्यंत तर तेवत होती ना...उजळवत होती आपला भोवताल...

किती निखळ, निरागस, स्वछंदीपणे लखाखत होती...

मृत्यूच्या काळ्या छायेत दडलेल्या..

चाचपडणाऱ्या जीवाला जगण्याचा प्रकाश दाखवत होती...

असहाय्य वेदनेने विव्हळणाऱ्या जीवांच्या जखमेवर फुंकर घालत होती.

नियतीने किती छळलं ना तुला..? 

किती यातना.. वेदना दिल्या..

तरी सगळं सहन करीत राहिलीस.

कधी हार मानली नाहीस,डगमगली नाहीस.. 

लढत राहिलीस धीरोदात्तपणे.

जगण्याच्या प्रबळ इच्छाशक्तीने अखेर मृत्यूवर मात केलीस आणि तू झालीस मृत्युंजया..

जगता जगता अनेकांना  जगण्याची प्रेरणा देत राहिलीस..

जीवनप्रेरणा बनून गेलीस.

किती भरभरून जीवन जगत होतीस.

प्रत्येक क्षणांचा आनंद लुटत होतीस.

ज्याने तुला अवयवदान केले...

ज्यांच्यामुळे तुला जीवदान मिळाले.

त्यांना क्षणाक्षणाला धन्यवाद देत राहिलीस..

अवयवदानाचे कार्य हे तर तुझ्या जीवनाचे ध्येय बनून गेले.

झपाटून कार्य करत दुर्धरांना मुक्त करणे हेच जीवितकार्य ठरले.

पण माहीती होतं तुला...?

मृत्यू मागून तुझा पाठलाग करतोय..?

मग काय म्हणावं तुला...?

जगापासून मात्र हे दुःख लपवून तु हसत खेळत आनंदाने जगत होतीस.

कीती उरलंय आयुष्य याचा विचार कधी केलाच नाहीस..

उरलेल्या इतुक्या आयुष्यात कितुके करून गेलीस.

अखेर  गाठलेच ना त्याने तुला..

किती निर्दयी तो..

तुलाच नाही तर अनेकांच्या जगण्याची प्रेरणा घेऊन गेला.

आमच्यापासून मृत्यूने दिदी तुला हिरावून घेतलय..पण...पण देहाने.

पण कसे हिरावून घेईल तो आमच्यापासून..

दिदी तुझे विचार...कार्य...प्रेरणा...ऊर्जा...

 तु कुठेही गेली नाहीस

तु सदैव आमच्या हृदयात जिवंत आहेस आणि पुढेही  राहिशील...चिरंतन.

अवयवदानाचे बीज सर्वांच्या हृदयात तू पेरून गेलीस...तो अंकुरेल.. फुलेल बहरेल...त्याचा वटवृक्ष होईल..जिथे जिथे अवयवदान असेल तिथे तुझी प्रेरणा असेल...

तुझे अवयवदानाचे व्रत आम्हीं कायम सुरू ठेऊ.

आणि पुढे पुढे घेऊन जाऊ...

दीदी...

'अवयव दान हेच सर्वश्रेष्ठ दान.'

           

खालील लिंकवर क्लिक करून कोमलदीदीची जीवनसंघर्षकहाणी वाचा.

https://kiranchavanpangire.blogspot.com/2020/05/blog-post_37.html

------------------------------------------------------------------------        

"मी माझा अवयवदानाचा संकल्प केला आहे कोमलदिदीने स्वतः हे अवयवदानाचे प्रमाणपत्र मला सुपूर्द केले आहे...आपणही अवयवदानाचा संकल्प करा."

बालकविता- :'चंपू आणि ससोबा.' - किरण चव्हाण.

 'चंपू आणि ससोबा.'

एक होता चंपू त्याचा मित्र गंपू

मारत होते गप्पा चंपू आणि गंपू

चंपू बोलत होता आणि गंपू ऐकत होता

काय बरे चंपू गंपूला सांगत होता..?

रात्री म्हणे एक पडले होते स्वप्न

चंपूच्या स्वप्नामध्ये आले बरे कोण..?

दिसत होते मला हिरवे हिरवे रान

रानावरती आले सशाचे पिल्लू छान

गुबगुबीत त्याचे इवलेसे अंग

अंगावरच्या केसांना पांढुरका रंग

येऊन माझ्या जवळी म्हणतो कसा मला

चंपूदादा तुम्हीं माझ्या घरी चला

मग गेलो ना हो मीही मागून त्याच्या घरी

गाजरांची बाग होती परसात भारी.

ससोबाने मला खायाला दिले गाजर

तेवढ्यात त्याचे आईबाबा झाले हजर.

ससोबाच्या संगे मी खुप खेळलो भारी.

फिरायला गेलो आम्हीं जंगलात दुपारी

कुठून कशी ऐकू आली वाघाची डरकाळी

माझी तर पार बोबडी वळाली.

ससोबा गेले पळून मला रडू आले

तेवढ्यात मला आईने जागे केले.