कविता - भूक. -किरण चव्हाण.

 

                                 भूक.

तिच्या दोनचार पैशांच्या वाटीचा तो खडखडाट प्रत्येकजण ऐकत होता.

पण तिला ना कुणाला त्याच काहीही वाटत नव्हतं.

कोवळ्या हातातील तो भला कितीदा ती न्याहाळायची.

आणि तसाच एकेक रुपया ती झोळीमध्ये टाकून द्यायची.

मुठीमधल्या त्या पैशांची गणितं तिला अजिबात मांडता येत नव्हती.

गोल बंद्या रुपयाशी ती फक्त खेळत असायची.

कोवळे गोबरे गाल,मऊशार ओठ किती सुदंर दिसत होती.

चमकणाऱ्या सोनेरी केसांची वेणी पण पार विस्कटून गेली होती.

सजली धजली असती तर गोडशी परीच शोभली असती

पण कुणाचं ठाऊक ती अशी असूनही ती तशी का दिसत नव्हती.

खेळण्या बागडण्याचं वय पण खांद्याला झोळी अडकलेली

पाणीदार डोळ्यातील तिची नजर सतत कुणाला तरी न्याहाळणारी.

माणसांच्या मागे धावून ती अनेकदा थकून जायची.

पण येणाजाणाऱ्यांच्या पुढे ती पुन्हां पुन्हां हात पसरायची.

वाटीत पडणारा एकेक पैसा पाहून ती खूप आनंदीत व्हायची

आणि आनंदाच्या भरात वाटीमधला पैसा ती हवेत उडवायची.

लोकांनी तिच्या वाटीत टाकलेला एकेक पैसा म्हणजे तिला घातलेली भीक होती.

पण यातलं तिला काहीही कळत नव्हतं ना याच्याशी तिला काहीही देणंघेणं नव्हतं.

कारण कोवळ्या वयाच्या पोटात मात्र एकच भूक होती.