ललितबंध- त्या तिन्हीसांजेला. - किरण चव्हाण.

                           

           
                    त्या तिन्हींसांजेला...
                                                   
                               ...ढळल्या सांजेबरोबर पापण्याही अलगद ढळतात.आणि त्या तिथल्या चाफ्याच्या सावलीत झाडाखाली.... कोमट किरणांत ढळलेली सांज खोलवर आठवत राहते.. तो मवाळ गोळा पुसट डोंगराच्या माथ्यावरून अस्ताला जाताना  कांही क्षणांपुरतीचं अस्तित्व लाभलेली ती उरली सुरली सोनेरी किरणं... सभोवार पसरलेली. शेजारच्या त्या हिरव्यागार गच्च झुडुपवेलींच्या महालातून माघारी वळणाऱ्या किरणांचे कवडसे लुप्त होताना अंधारलेलं ते एकटंदुकटं झुडूप...एका कोपऱ्यातलं भरजरी घनघोर वेळूच बन.त्या तिथे तळ्यातील नितळकाच पाण्यात कमलकळ्या स्वतःला मिटून उभ्या असलेल्या. 

कुठल्याशा घरट्यात परतीची पाखरं जमा होऊन फडफड करत असलेली.आपल्या दमल्या भागल्या पंखाखाली चिमुकल्या पिल्लांना ऊबीला घेताना मायलेकरांच्यात चाललेली चिवचिव.गळून पडलेल्या नाजूक साजूक हिरव्याकंच दांड्याची ताज्या मऊ पाकळी चाफ्याच्या फुलांचा भोवतीभोर पडलेला सडा... 

त्यातलंच एक फुल उचलून तिने माझ्या हातात दिल आणि मोकळ्या सोडलेल्या काळ्याभोर केसांत माझ्या हाताने माळून घेतलं. एका साजिऱ्या फुलाला चिमटीत धरून गोल गोल फिरवत अगदीच त्याला लळा लावत तिचं ते लाडीगोडी लावणं...किंचित माझ्याहून त्या फुलासवे रमलेली ती.माझ्या अधीर मनाला मी कसं समजवावं...?
                                कातरवेळ गडद होताना त्या शांत निरव चाफ्याच्या झाडाखाली अंथरलेल्या चाफ्याच्या फुलांवरची अबोलशी बैठक.

भिडलेल्या नजरेच्या कटाक्षात फक्त एकमेकांच्या एकमेकांनी पुरेपुर भरून घेतलेल्या जागा. डोळे तर तिचे...कोरीव काठांच्या आतला काळांनिळा निशांत डोह...तिच्या त्या पाणीदार डोळ्यातल्या कडकोपऱ्यात साचून राहिलेली ती कातरवेळ...एकट्या दुकट्या त्या शांत नजरेत स्वतःला भरताना कातरभीतीही हवीहवीशी वाटणारी मनात.आणि मग अशावेळी पापण्यांचीही नकोशी झालेली उगाचंच अडसर.पण शेवटी त्या निष्पापाणे हा नजरेंचा डाव उधळला ना..? कुठून कसे घरंगळुन अलगद टपकले तिच्या मऊसूत केसांवर पांढुरके ते इवलेसे फुल...लबाड ..? तिच्या काळ्याभोर केसांच्या भांगेत रुतून बसले अगदी थाटात...  पण एखाद्या मुकुटासारखे शोभत होते तिच्या डोक्यावर...मला हसू फुटलं...आणि मग ती ही लागली ना नकळत हसायला.. मंद वाऱ्याची झुळुकही अधनमधून आमच्यात रेंगाळणारी .तिच्या गालावर अलगद ढळलेली ती नाजूक बट..तिच्याशी  खेळू लागायची वाऱ्याची ती मंद झुळूक...
                              गवताच्या निस्तेज कोवळ्या पात्यावरून कोमल हात मायेने फिरवावा तिने.दुडलेल्या एका निरागस पात्यावर मग रोखावी अखेर शून्यातली नजर.. पाने सळसळतायत ना अधेमधे चाफ्याची.सतारीसारखी वेळूचीही करकर कानाशी भिनत आहे.पुरत्या ढळलेल्या सांजेची किणकिणही कानी गुंज घालतेय आता.अंधार झिरपत आहे ना सर्वदूर..पण तू कुठे चाललीस..? नको...नको...अशी मला तू सोडून दूर जाऊ...भरल्या तिन्हींसांजेला असं मला एकटं टाकून जाणार तू.?  बघ ना  एकवार माााझ्याकडे लपवते आहेस का स्वतःला माझ्यापासून...काय तुझ्या डोळ्यांत पाणी.? नको ना गं भरू डोळ्यांत पाणी...नको ना रडू वेडे...,तुझं रडवेलपण बघवेल का मला..?...बघ हं...मी पाहतोय तुझ्या डोळ्यांतील निखळणारे थेंब त्या बिचाऱ्या कोवळ्या फुलांच्या अंगावर टपकताना...बघवेल का गं असं तुझ्या अश्रूंत त्यांना भिजायला...पुरे ना आता  नको ना अशी कासावीस होऊ मलाही कसनुस होतंय गं...

                     .....अंधारले की..कुठे गेलीस...अगं कुठे आहेस तू...?  आता तर इथे होतीस कुठे गेलीस.. कुठे शोधू मी तुला..?....कुठे...........थांब रे वेड्या थांब...थांब ....मिटल्या पापण्यांच्या दाराआड अंधारात किती शोधशील रे तिला..?
उघड ती दारे गच्च मिटलेल्या पापण्यांची...उघड पाहू वाट मोकळी करून दे त्या अश्रूंना...नको रे त्यांना सांजवेळी असे अडवत जाऊ...बिचारे रोज ढासळतायेत अशा सांजेला...मिटल्या पापण्यांआड कुठंवर शोधशील तिला..? नाही भेटावयाची ती तुला... आता जराही ढळू देऊ नकोस पापणी तिन्हींसांजेला.. गेली रे गेली ती लयाला....त्या तिन्हींसांजेला...