'आयुष्याचे कोडे..'
भंगू दे आयुष्य माझे
जाऊ दे जीवनाला तडे
या जगण्याचे का आता
थोडेच माझ्यावाचूनी अडे..?
माझ्याच आयुष्याचे मजला
सुटे ना कोडे...
कसे जगावयाचे आणि
कुठे जावयाचे अजुनी..?
मला काही ना कळे..
जळो...जळो हे जिणे लाजिरवाणे..
माझ्यावाचूनी का इथे काय उणे..?
माझ्याच आयुष्याचे मजला सुटे ना कोडे...
चुकून का आलो असेन
या माणसांच्या झुंडीत.
माणूस म्हणून जगताना
का मीच सापडलो खिंडीत..
जगण्याची का एखादी
मला वाट ना सापडे..?
माझ्याच आयुष्याचे मजला सुटे ना कोडे...
पोट भरल्या दुनियेचे
नुसते ऐकावे मी ढेकर..
भूक भागल्या पोटाचे
मीे सोंग घ्यावे कुठंवर.
भरले पोट दावितो
पण आतून आतडे कोरडे...
माझ्याच आयुष्याचे मजला सुटे ना कोडे...
खरे आसू लपवितो
आणि खोटे हासू दावितो.
दुःखं भरल्या चेहऱ्यावर मी
आनंदी मुखवटा चढवितो.
प्रसन्न वाटतसे माझे मन
पण आतून किती कितींदा रडे...
माझ्याच आयुष्याचे मजला सुटे ना कोडे...
जगण्यासाठी मला का
इथे कशाची गरज पडे..?
आशेवरती जगणे आता
जराही ना परवडे
म्हणे जगा आणि जगू द्या
गातात माणूसपणाचे पोवाडे
माणूस म्हणून जगण्यासाठी
मग माझेच का वावडे..?
माझ्याच आयुष्याचे मजला सुटे ना कोडे...
भंगू दे आयुष्य माझे
जाऊ दे जीवनाला तडे...
माझ्याच आयुष्याचे मजला
सुटले ना कोडे...
उरलो देहानेच नुसता
माझे काय मागे ना पुढे..
जाऊ दे आता सरणावरती माझे हे मडे...
जाऊ दे आता सरणावरती माझे हे मडे...
- किरण चव्हाण.
खालील लिंकवर क्लिक करून कविता ऐका माझ्या यू ट्यूब चॅनेलवर.
----------------------------------------------------------
'आयुष्याचे कोडे ' या माझ्या कवितेच्या अनुषंगाने...
या जन्मावर या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे...किंवा असे जगावे छाताडावर आव्हानांचे लावून अत्तर नजर रोखूनी नजरेमध्ये आयुष्याला द्यावे उत्तर...आयुष्य किती सुंदर आणि देखणं आहे हे सांगणाऱ्या या कविता...असं आयुष्य जगायला कोणाला नाही आवडणार...पण जगणे जेव्हा वारंवार छळू लागते...केवळ जगण्यासाठी जगणे शिल्लक राहते...आणि खरे जगायचे राहूनच जाते...तेंव्हा मात्र कडेलोट होतो.
आम्हांलाही जगावस वाटतं म्हणून का जगण्याला असं छळावसं वाटत.तेव्हा जगणं किती सूंदर आहे हे सांगणारी कविता..जगण्यालाही ठणकावून सांगते...'जगण्यानेही छळले होते मरणाने सुटका केली'.
जगण्याचे गोडवे गाणारी कविता..मग निर्वाणीचेही गोडवे गाते...मरणाचे गोडवे गाण्याची तिला भीती नाही वाटत...तिच्या आहे ते सामर्थ्य मृत्यूलाही सुंदर करण्याचं....
कविता नसते कुणालाही बांधील...उगीच नाही कुणाचे गोडवे गात...तिने नाही केवळ 'सूंदर आहे जगणे' सांगण्याचा ठेका घेतलेला...म्हणून तर ती जगण्याच्या विरोधातही बंड करते..
.मनातील व्याकुळ झालेल्या असह्य वेदना...यातना...भावना यांचा उद्रेक ती थंड करते...शब्दांच्या सामर्थ्यावर मनातील अव्यक्त भावनांना बाहेर काढतें ती कविता...निर्वाणीचे रूप घेते आणि ती देते समर्पण...ती जाते पुढे पहिल्यांदा सरणावर..
तेंव्हा कुठे जगास कळते...
नेमके माझ्या मनात काय सुरू होते...जगाला काय वाटेल याचा विचार नसतो कधीच मनात असतो तिचा तो त्याग फक्त नि फक्त मागे मी जिवंत राहण्यासाठी...
मला न सुटलेले आयुष्याचे कोडे अखेर माझी कविताचं सोडवते... ते कोडे अखेर ती सरणावर घालून मोकळी होते..
जगणे किती सूंदर आहे हे सांगणारी जशी कविता असते.
तसेचं खचलेले दुभंगलेले मन मोकळे करून जगायला भाग पडणारी कविता असते जी त्या जगण्यापेक्षाही किती सुंदर वाटते...अशी ही माझी कविता.
- किरण चव्हाण.
.jpeg)
