कोरोनाच्या संकटकाळीन परिस्थितीत गरजूंना मदतीचा हात.

'कोरोनाच्या संकटकाळात गरजवंतांना नाम फाउंडेशन,मुरगुड,पांगिरे शिवम परिवाराचा मदतीचा हात.'
               
                      आमच्या गावापासून दोन किलोमीटर अंतरावर लमाण लोकांची पालं उतरली आहेत..एकूण पाच पालांमध्ये सात कुटुंब आहेत. आम्हांला माहिती समजली की,त्यांच्याकडील शिधा संपत आलेला आहे..त्यांना मदतीची गरज आहे. लागलीच आम्हीं त्या पालावर जाऊन त्या लोकांची भेट घेतली.. महिला आपल्या पालासमोर हताश होऊन बसलेल्या होत्या.पुरुष मंडळी खालच्या शिवारात एकेठिकाणी हातावर हात बांधून बसलेली.त्या महिलांचे चिंताक्रांत आणि त्यांच्या पुढ्यातील मुलांच्या केविलवाण्या चेहऱ्यावरून सगळी परिस्थितीत लक्षात येत होती..तरीही आम्हीं त्यांच्याकडे अधिक विचारपूस केली... साधारण महिनाभरापूर्वी हसूर येथून धान्य व किराणा स्वरूपात मदत झाली होती तसेच पांगिरे स्वस्त धान्य दुकानातून तांदूळ देण्यात आले होते..भुदरगड प्रतिष्ठानतर्फेही जीवनावश्यक वस्तूंचे वाटप करण्यात आले होते. पण तो शिधा संपत आला होता..आणि आता कसेतरी दोन दिवस पुरतील इतकेच साहित्य होते... दिवसातून एकदाच जेवण रांधत होते..राबणारे हात पण हातावर हात बांधून बसण्याची वेळ आलेली होती...या हातावरच्या पोटांना कोरोनामुळे चांगलीच झळ बसलेली होती....काम असेल तर दाम पण आता कामच नाही तर दाम कुठून मिळणार..? सारी कर्ती पुरुषमंडळी हताश होऊन बसलेली.बायकामुलांचे दिनवाणे चेहरे त्यांना पाहवत नसावेत पण काहीच करू शकत नव्हते..आपले गाव गाठावे पण ते ही शक्य नव्हते...त्यांचा नाईलाज होता.त्या महिलांनी  त्या एका कोपऱ्यातील आज्जीविषयी सांगितले   .तिच्या नात्यातली दोन माणसे वारली आहेत यामध्ये तिचा पंधरा वर्षांचा नातू आहे.विजापूराकडे त्यांचे गाव आहे पण सध्याच्या परिस्थितीत तिकडे जाता येत नाही. बिचारी रात्रंदिवस रडते आहे.कोपऱ्यातील  पालाजवळ आम्हीं गेलो.आज्जीचा डबडबलेल्या डोळ्यांचा व्याकुळ चेहरा बघितला आणि आम्हांला गहिवरून आलं..कोणत्या शब्दांनी तिचे सांत्वन करावे...एवढ्या मोठ्या दुःखाला ते अपुरे पडत होते..आज्जीने नुकतंच तीन दगडांच्या चुलीवर तवा ठेवलेला होता एक गुळगुळीत फरशीवर दोन तीन चपाती होतील इतका पीठाचा गोळा मळून ठेवला होता.दुःखाला मागं सारून तिनं कसंतरी चुलीसमोर ठाण मांडलं होतं.अखेर पोटची भूक त्या दुःखावर मात करत होती...
                   तिथूनच आमच्या सोमनाथ माऊलींना फोन केला.इथल्या परिस्थितीची सर्व माहिती देताच माऊलींनी धाण्याचे किट उपलब्ध करून देण्याची हमी दिली...आणि लागलीच तीन दिवसांनंतर
शिवम परिवार मुरगुड विभागाने हे किट उपलब्ध करून दिल्यानंतर आम्हीं ते या पाच पालातील कुटूंबांपर्यंत शिधा साहित्य पोहोच केले.एक क्षण तर असा की,बिस्किटांच्या पुड्याची पिशवी त्या लहान मुलांच्या हातात दिल्यानंतर अगदी आनंदाने नाचत त्या चमूने आमच्या पुढ्यातच ते पुडे फोडले.त्या निरागस चेहऱ्यावरचा ते आनंदी भाव पाहून आम्हांला पराकोटीचे समाधान लाभले.
                   या ही अगोदर शिवम परिवार मुरगुड विभागाने नाम फाउंडेशनच्या माध्यमातून आलेली ११ किट उपलब्ध करून दिली. ती ११ व शिवम परिवार पांगिरेच्या वतीने ७ अशा एकूण १८ किटचे वाटप नागणवाडी येथील दोन व पांगिरे गावातील १६ अशा अत्यंत गरीब व गरजू कुटूंबाना त्या किटचे वाटप करण्यात आले...
             गुरुवर्य इंद्रजीत देशमुख काकांजींची प्रेरणा सदैव आमच्या हृदयस्थळी असतेच तसेच शिवम परिवार मुरगुड विभाग आमच्या पांगिरे शिवम परिवाराच्या थोरल्या भावासारखी भूमिका पार पाडत असतो...वेळोवेळी मुरगुड विभागाकडून कार्यप्रेरणा व पाठबळ घेऊन आमची वाटचाल सुरू आहे....नाम फाउंडेशन...शिवम परिवार मुरगुड विभाग तसेच या कार्यात आमचे सामाजिक कार्यकर्ते शिवम साधक श्री सागर गुरव व आकाश पाटील यांची मोलाची साथ लाभली या सर्वांच्यामुळे आताच्या संकटकाळीन परिस्थितीत या गरजवंतापर्यंत मदत पोहोचवण्याचे सारथ्य पार पाडण्याचे भाग्य आम्हांला लाभले याबद्दल..पांगिरे शिवम परिवाराकडून या
सर्वांचे धन्यवाद...

यानिमित्ताने समाजातील थोर मनांच्या दानवतांना दत्ता हलगीसकरांच्या या कवितेतून मला सांगायचं आहे...
  'ज्यांची बाग फुलून आली त्यांनी दोन फुले द्यावीत.
 ज्यांचे सूर जुळून आलेत* *त्यांनी दोन गाणी गावीत
आभाळाएवढी ज्यांची त्यांनी थोडे खाली यावे आणि मातीत मळले जीवन ज्यांचे त्यांना उचलून वर घ्यावे...
हीच खरी वेळ आहे देण्याची....आज या ओळी खऱ्या अर्थाने जगण्याची ..आपल्या गावात,आजूबाजूला जी गरीब,गरजू लोक आहेत त्यांच्यापर्यंत आपल्या मदतीचा एक हात पोहोचावा..आपल्या घासातीत एक घास त्यांच्याही मुखी लागावा...
हीच अपेक्षा..

 'जय हो मंगल हो'...!!

शिवम साधक- किरण सुभाष चव्हाण.
शिवम परिवार पांगिरे.